Nowa hala przylotów na lotnisku Monachium-Riem, która została oddana do użytku 21 kwietnia 1971 roku, była parterowym, niskim budynkiem o konstrukcji żelbetowej/prefabrykowanej, koszt budowy hali wyniósł około 5,6 mln DM.

Nowa hala przylotów była częścią tak zwanych działań pomostowych na lotnisku w Monachium, które w całości ukończono wiosną 1972 roku. Od 1972 roku na lotnisku Monachium-Riem można było obsługiwać od 5,5 do 6 milionów pasażerów rocznie. Wcześniej zdolność przeładunkowa wynosiła ok. 3 mln pasażerów rocznie, przy czym już w 1970 r. przez obiekty przeładunkowe musiało przechodzić ok. 3,5 mln pasażerów, przy czym część z nich miała duże trudności operacyjne.

W związku z ograniczonym okresem użytkowania nowych budynków, podczas planowania budowy, które znajdowało się w rękach Wydziału Budownictwa 2 Wydziału Budownictwa Miasta Monachium, celem było przeprowadzenie działań pomostowych z punktu widzenia widok na największą efektywność ekonomiczną, a także możliwość późniejszego prostego demontażu hal.

Nowość dla pasażerów i kolekcjonerów

Uruchomienie hali przylotów zaowocowało „nową koncepcją” systemów obsługi w Monachium-Riem: odloty i przyloty mieściły się w oddzielnych kompleksach budynków. Od tego czasu poprzedni główny budynek lotniska służył wyłącznie obsłudze pasażerów odlatujących.

Krajowy - międzynarodowy obszar przylotów

Pasażerowie przyjeżdżający z zagranicy przeszli kontrolę paszportową po wejściu do hali przylotów oraz w strefie odbioru bagażu międzynarodowego. Tam pasażerowie przejeżdżając praktycznie zabrali bagaże z taśm wyjściowych i po kontroli celnej dotarli do strefy odbioru. Pasażerowie przybywający z lądu mieli w przyszłości jeszcze krótszą trasę niż wcześniej. Zaraz po przybyciu do hali przylotów udali się do strefy odbioru. Dla pasażerów krajowych z bagażem – doświadczenie pokazuje, że co drugi pasażer krajowy ma ze sobą bagaż – strefa odbioru bagażu znajdowała się w zachodniej części hali przylotów.

W strefie odbioru bagażu zainstalowano dziewięć trójkątnych, obwodowych pasów odbioru bagażu, cztery z nich po stronie krajowej i pięć po stronie międzynarodowej. System odbioru bagażu był najnowocześniejszy. Do czasu zakończenia budowy łącznika w marcu 1972 r. pasażerowie przejeżdżający po kontroli paszportowej, celnej i bezpieczeństwa we wschodniej części hali przylotów byli przewożeni autobusami do pomieszczenia tranzytowego w budynku głównym.

System informacyjny

Szczególny nacisk położono na przejrzystość poprzez nowe oznakowanie informacyjne. Pod względem kolorystycznym i wzorniczym odpowiadało to wytycznym zalecanym w księdze norm „Piktogramy dla orientacji na lotniskach”. Księga standardów została wydana przez Arbeitsgemeinschaft Deutscher Verkehrsflughäfen (ADV) w celu uzyskania możliwie najbardziej jednolitego oznakowania informacyjnego na niemieckich lotniskach.

Do oznakowania zastosowano tak zwane piktogramy, które zostały opracowane przez ADV i Międzynarodową Organizację Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Obrazkowe przedstawienie tablicy informacyjnej miało umożliwić szybką orientację i uniknąć trudności językowych. Zgodnie z oczekiwaniami inne organizacje, takie jak B. Piktogramy te przyjęły Komitet Organizacyjny Letnich Igrzysk Olimpijskich w Monachium oraz firmy targowe niemieckich miast targowych. Oznakowanie w nowej hali przylotów było w dużej mierze wykonane za pomocą kasetonów świetlnych, przy czym znaki odnoszące się do sekwencji operacyjnej były żółte, a znaki wskazujące obsługę pasażerów na zielono.

Odprawa celna

Nowością był dwukanałowy system odprawy celnej na lotnisku Monachium-Riem. Trasa przez odprawę celną została wyraźnie oznaczona zielonymi i czerwonymi znakami. W ten sposób pasażerowie z towarami niewymaganymi do rejestracji mogli swobodnie przechodzić przez zielone wyjścia, choć musieli liczyć się z przypadkowymi próbkami. Z kolei czerwone wyjścia są zarezerwowane dla pasażerów z towarami, które muszą być zarejestrowane. Ten dwukanałowy system odpraw celnych, który został wypróbowany i przetestowany na lotniskach krajowych i zagranicznych, jest nadal używany na wielu lotniskach w celu przyspieszenia odprawy celnej. Linie lotnicze poinformowały pasażerów o nowym systemie odprawy celnej za pośrednictwem głośnika pokładowego po wylądowaniu. Ponadto celnicy rozdawali pasażerom odpowiednie ulotki po przybyciu do hali.

Obszar odbioru

Strefa odbioru w hali przylotów zajmowała około 900 metrów kwadratowych i miała około 200 miejsc siedzących. Oprócz różnych sklepów utworzono pocztę, bank, a także biura i kasy linii lotniczych rozkładowych i czarterowych oraz wypożyczalnie samochodów.

Pierwszeństwo i miejsca parkingowe

Pierwszeństwo przejazdu przed halą przylotów było możliwe na dwóch sąsiadujących ze sobą ulicach, przy czym chodniki były zadaszone na całej długości hali przylotów. Nowopowstałe miejsca postojowe w rejonie hali przylotów dysponowały 264 miejscami krótkoterminowymi oraz około 1700 średnioterminowymi i długoterminowymi miejscami postojowymi do dyspozycji pasażerów i osób je odbierających. Ponadto powstało 100 nowych taksówek i 23 stanowiska postojowe dla autobusów.

Dane techniczne hali przylotów

Powierzchnia:	8000 mkw
Wzrost:	4,75 m²
Długość:	136 m²
Szeroki:	61 m²