Porady ekspertów dotyczące raportów planistycznych dla lotniska w Monachium II

Porady ekspertów dotyczące raportów planistycznych dla lotniska w Monachium II

Przez pięć dni (od 26.04 do 30.04.1971) międzynarodowa komisja egzaminacyjna konsultowała się na zaproszenie Flughafen München GmbH w sprawie raportów planistycznych dla fazy planowania 1, które zostały sporządzone przez sześć grup roboczych krajowych i zagranicznych biur inżynierskich nad w ciągu dziewięciu miesięcy.

Faza planistyczna 1 obejmuje stworzenie planu zagospodarowania i funkcji terenu dla obszaru nowego lotniska oraz reprezentację I etapu rozbudowy o przepustowości 12 mln pasażerów rocznie. Po raz pierwszy dokumenty planistyczne dla lotniska były wspólnie omawiane przez czołowych międzynarodowych ekspertów ds. portów lotniczych i ruchu.

Różne punkty widzenia dotyczące planowania portów lotniczych, wyrażone w sześciu raportach, wywołały ożywioną dyskusję wśród członków komisji egzaminacyjnej. Tym bardziej, że w skład Komisji weszli przedstawiciele władz i firm lotniskowych z USA, Anglii i Francji, którzy sami planują lub budują nowe lotniska komercyjne z różnymi podstawowymi koncepcjami. Pomimo tych odmiennych poglądów, porady komisji eksperckiej doprowadziły również do sformułowania zaleceń o charakterze fundamentalnym, które oprócz nowego lotniska w Monachium powinny mieć również fundamentalne znaczenie dla planowania innych obiektów portu lotniczego.

Praca dziewiętnastoosobowej komisji egzaminacyjnej została podzielona na dwie części:
Ocena propozycji zawartych w raporcie planistycznym i opracowanie zaleceń planistycznych.

Oceniając sześć raportów planistycznych, komisja przyjęła między innymi następujące podstawowe wymagania: Dostępna powierzchnia lotniska musi być optymalnie wykorzystana od I etapu rozwoju do teoretycznego etapu rozwoju Teoretyczny stan końcowy zachować elastyczność, systemy muszą być nie tylko funkcjonalne, ale także ekonomiczne, tj. muszą być możliwe do zbudowania i eksploatacji przy możliwie najniższych kosztach.

Komisja ze szczególnym zadowoleniem przyjęła fakt, że niektórzy eksperci przeprowadzili szczegółowe badania dotyczące integracji lotniska z infrastrukturą obszaru, biorąc pod uwagę cele planowania regionalnego regionu Monachium.

Indywidualne rekomendacje komisji egzaminacyjnej:

Planowanie ruchu i planowanie regionalne:

W celu stworzenia optymalnego rozwiązania całościowego konieczne było ułożenie połączeń komunikacyjnych planowanej powierzchni lotniska w taki sposób, aby mogły być wykorzystane nie tylko w pierwszym etapie rozbudowy, ale również w przyszłości. Ponadto Komisja przywiązywała szczególną wagę do tego, aby w związku z połączeniami komunikacyjnymi portu lotniczego uwzględnić długoterminowe interesy planowania regionalnego w aglomeracji Monachium.

Szczegółowo komisja przedstawiła następujące zalecenia dotyczące planowania regionalnego i transportu:

- Efekt stymulacji gospodarczej, jakiego można oczekiwać od istnienia lotniska dla otaczającego obszaru, powinien być skuteczny ze wszystkich stron. Środki niezbędne w związku z rozwojem lotniska nie mogą zatem być skierowane jednostronnie na zachód; należy je raczej zaprojektować w taki sposób, aby wpływały również konstrukcyjnie na poprawę otoczenia północnego i wschodniego.

- W tym sensie należy domagać się, aby droga dojazdowa do lotniska zarówno od zachodu, jak i od wschodu została wytyczona już w I fazie budowy. Jednocześnie w tym pierwszym etapie rozbudowy ma powstać połączenie systemu masowego transportu kolejowego z kierunku zachodniego. Możliwość integracji koleją na wschód ma pozostać otwarta i wdrażana w miarę potrzeb.

- W oparciu o istniejące plany władz federalnych, stanowych i miejskich należy dążyć do jak najlepszego połączenia z ponadregionalną siecią dróg krajowych oraz z drogami wojewódzkimi i międzygminnymi.

- W przypadku środków zaopatrzenia (woda, kanalizacja itp.) należy szukać wspólnych rozwiązań z gminami w sąsiedztwie lotniska. Konstrukcje podziemne należy projektować w taki sposób, aby nie dochodziło do szkodliwego gromadzenia się wód gruntowych.

- Niezbędne nowe strefy osiedlenia dla osób zatrudnionych na lotnisku, które są w dużej mierze uzależnione od planowanej struktury ruchu w okolicy, nie powinny dotyczyć samego lotniska. W szczególności powinny być zlokalizowane w taki sposób, aby inne miejsca pracy i odpowiednie urządzenia centralne były z nich łatwo dostępne.

- Możliwości rekreacyjne, które wciąż są słabo rozwinięte na północy regionu Monachium, wymagają szczególnej uwagi ze względu na wzrost liczby ludności, którego można oczekiwać wraz z budową lotniska. Wymagane dla lotniska środki infrastrukturalne, jak również tereny mieszkalne i przemysłowe nie mogą szkodzić przestrzeni otwartej, ważnej dla rekreacji. W szczególności należy unikać wzdłużnego przecięcia równiny zalewowej Isar z drogami lub liniami kolejowymi.

- Rozwój ruchu na terenie lotniska powinien odbywać się centralną osią lotniska zachód/wschód. Wymiarowanie obszarów ruchu powinno opierać się na końcowej przepustowości, a stopniowa realizacja jest determinowana potrzebami ruchu.

- Przy wyznaczaniu drogi na terenie lotniska należy wziąć pod uwagę podstawowy wymóg, aby obszary funkcjonalne, które nie są częścią obszaru obsługi pasażerów, były połączone z komunikacją miejską i drogami wewnętrznymi lotniska zgodnie z wymaganiami. Zwrócono uwagę na wymóg, aby układ drogi był możliwie wolny od skrzyżowań.

Jeżeli chodzi o transport w obrębie portu lotniczego, Komisja uważa, że S-Bahn i jego flota pojazdów mogą spełniać specjalne wymogi dystrybucji w obrębie portu lotniczego tylko w ograniczonym zakresie. Z drugiej strony duże znaczenie ma rozwój przestrzeni pasażerskiej poprzez połączenie S-Bahn przez oś centralną zachód-wschód. Liczba i przydział przystanków zależy od rodzaju i lokalizacji terminalu pasażerskiego.

Ponieważ nie było jeszcze możliwe zaoferowanie wypróbowanego i przetestowanego w praktyce środka transportu na lotnisku, który spełniałby różnorodne wymagania dla lotniska Monachium II, komisja zaleca zaplanowanie konwencjonalnego połączenia drogowego jako drugiego rozwiązania dla transport lotniskowo-wewnętrzny I etapu budowy.

Rekomendacja komisji aranżacji systemów budynkowych I etapu rozbudowy i przydziału obszarów funkcjonalnych

Komisja zaleciła zorganizowanie I etapu budowy w sposób zwarty iw centralnym miejscu pomiędzy pasami startowymi, w interesie krótkich tras łączących. Procedura powinna polegać na tym, aby systemy obsługi pasażerów od pionowej linii odniesienia były dokładnie określone na wschód, pozostałe systemy, np. B. od zachodu mają być zagospodarowane tereny załadunkowo-serwisowe, obsługa na miejscu, administracja lotniska i tym podobne. Komisja zaleciła ustawienie budynków terminalu pasażerskiego pod kątem prostym do osi wzdłużnej lotniska. Biorąc pod uwagę odległość pasa startowego wynoszącą 2300 m, taki układ zapewnia optymalną liczbę pozycji samolotów na dostępnych obszarach między pasami startowymi a drogami kołowania.

Komisja nie mogła się zdecydować, aby przedstawić w całości opinię jako podstawę dalszego planowania. W wyniku ewaluacji stwierdzono raczej, że żadna z sześciu propozycji planistycznych w całości nie może być wykorzystana jako podstawa do dalszego planowania, ale suma raportów zawiera materiał poszczególnych propozycji, który jest wymagany do przetworzenia dalszych etap planowania.

Członkowie międzynarodowej komisji egzaminacyjnej pochodzili z USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Szwajcarii i Republiki Federalnej. W szczegółach dotyczy to:

• Jacques Block, Aeroport de Paris, Paryż
• Dr. Heinrich Brunner, Urząd Gospodarczy Miasta Monachium
• Wulf-Diether Graf zu Castell, dyrektor zarządzający Flughafen München GmbH, Monachium
• Starszy Dyrektor Administracyjny Theodor Fischer, Departament Badań Miejskich i Rozwoju Miast Miasta Monachium
• Heinz Galli, wicedyrektor ds. operacji naziemnych w Swissair, Zurich
• George V. Hole, Brytyjski Zarząd Lotnisk, Londyn
• Dyrektor Ministerialny Prof. Hans Koch, Naczelny Urząd Budowlany, Bayer. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Monachium
• mgr inż. Klaus Nitschke, Autoryzowany Oficer Techniczny Flughafen München GmbH, Monachium
• Dr. Ing.Heinz Peter Piper, dyrektor zarządzający Flughafen Hannover-Langenhagen GmbH, Hanower
• Karl-Albert Reitz, Niemcy Lufthansa AG, Usługi obsługi naziemnej, Frankfurt
• prof. Karl-Heinz Schaechterle, Katedra Ruchu Drogowego i Urbanistyki, Uniwersytet Techniczny w Monachium
• Starszy Dyrektor Budowlany mgr inż. Raimund Schoe-ner, Stowarzyszenie Planowania Zewnętrznego Obszaru Gospodarczego, Monachium
• Dyrektor ds. budynków rządowych Fritz Schultz, szef Biura Budowy Nowego Lotniska, Bayer. Ministerstwo Finansów, Administracja Budownictwa Finansowego, Monachium
• Dyrektor ds. Budownictwa Rządowego Dr. Heinrich Sprenger, Federalne Ministerstwo Transportu, Bonn
• mgr inż. Manfred Steffen, kierownik działu planowania w Flughafen GmbH, Monachium
• Thomas M. Sullivan, Zarząd Regionalnych Portów Lotniczych Dallas-Fort Worth, Teksas
• Starszy urzędnik ds. budynków rządowych mgr inż. Werner Toepel, Bayer. Ministerstwo Gospodarki i Transportu, Monachium
• prof. dr inż. Werner Treibel, Dyrektor Zarządzający Związku Niemieckich Portów Lotniczych, Stuttgart
• John P. Veerling, Zarząd Portu Nowego Jorku, Nowy Jork.